|
Julie1 -> RE: Искри на нашата душа (11.8.2009 17:40:29)
|
И .. сака..
Беше девојче..
Нејзината руса коса
се прелеваше на сончевата светлина.
Ја гледаше ко капка роса
во цветна градина.
И Ја сакаше!
Полна со живот беше Таа.
Од нејзиното лице насмевка зрачеше.
Неговите очи Ја милуваа
крај него кога ќе минеше.
И Ја сакаше!
А Таа не ни знаеше
дека Тој постои.
Едностраната љубов траеше,
ко лузна што стои.
И Ја сакаше!
Беше девојка..
Преполн со радост
кога ќе ја здогледа.
Сега се другари во нивната младост,
делат иста креда.
И Ја сакаше!
Заедно лудуваа,
но Тој ништо не и откри.
Убави работи им се случуваа,
но чувствата од Неа ги сокри.
И Ја сакаше!
Таа беше со друг,
но секогаш тажна кога беше
креираше за Неа магичен круг
и да ја насмевне успеваше.
И Ја сакаше!
Со друга беше Тој,
за да ја заборави,
да ја остави на спомените свои,
друга љубов да се појави.
И Ја сакаше!
Повторно беше сам.
Почна женски срца да крши
без нималку срам.
Никоја неможеше да го задржи.
И Ја сакаше!
Се немаа видено долго време.
Секој по свој пат, секој различно почна да пати.
Таа бараше нешто да ја крене,
повторно во живот да ја врати.
И Ја сакаше!
Одеднаш јасно и беше се.
Сакаше да го види неговиот лик.
Солзи и навреа на очите две.
Се мачеше да не пушти вик.
И Го сакаше!
Животот и се сведе
на неговата потрага.
Спомените со себе ги зеде,
да ја крепат додека трага.
И Го сакаше!
Ништо неможе да ја сопре
жената која љуби.
До најдалечното место ќе допре,
само човекот свој да не го изгуби.
И Го сакаше!
Потрагата вредеше.
Го најде во едно планинско село.
Целата трепереше
од средбата со Него.
И Го сакаше!
Влезе во куќичката мала
и го здогледа легнат на кревет.
Помисли, судбината и го дала
на дланка целиот свет.
И Го сакаше!
Тој скокна од кревет
кога ја здогледа.
Од неговиот сакан цвет,
имаше само слика бледа.
И Ја сакаше!
Не веруваше на очите свои
дека Таа е тука.
Му рече: “Сакам да ги бакнам усните твои.
Срцево мое за тебе чука.”
И Го сакаше!
Го бакна нежно и кратко.
Времето запре во тој миг.
Се гледаа вљубено, слатко.
Пред двајцата беше саканиот лик.
И Го сакаше!
Да можеше некој да го распара
неговото срце распламтено,
никој веќе не ќе требаше љубов да бара.
Ќе имаше доволно за секое срце, напатено.
И Ја сакаше!
Почнаа да се бакнуваат,
а тој низ плач ја отфрли од себе.
Чиниш ѕидовите почнаа да тагуваат,
кога и рече: “Неможам да бидам со тебе.”
И Ја сакаше!
“Но, јас Те сакам”.
Се чу низ плачот нејзиниот глас.
“Долго ми требаше да сватам
дека неможам да живеам без тебе, јас”.
И Го сакаше!
Повторно да го бакне сакаше,
а Тој со последните сили
од намерата ја одвраќаше.
Неможеше да гледа во нејзините очи мили.
И Ја сакаше!
Чиниш некој, најтежок товар му фрлил
и врз градите му притиска.
Ко сиот воздух од себе да го исфрлил.
Со последниот здив почна да вреска.
И Ја сакаше!
“Умирам! Имам сида!”
Ја отвори вратата и почна да бега.
Се срушија врз неа сите четири ѕида.
Крикот на двајцата, го слушам и сега.
И Се сакаа!
|
|
|
|