|
niki -> RE: Хранење по улица (26.3.2010 11:18:46)
|
Јас ве читам и ви се чудам како успевате секогаш кога е време за јадење да бидете баш дома, немате ли други обврски, не ли се наѓате понекогаш во ситуација кога едноставно мора некаде да бидете и детето да ви огладни таму? И што тогаш, правец дома, криење негде далеку од очите на другите?
Зар не се учат децата така на себичност? Зар не е по бон тон ако нешто јадете или пиете на тој покрај вас да му понудите од вашето, да го поделите?
И незнам дал сте заборавиле како било кога сте биле деца или јас сум некој изрод па кај мене само важеле некои си чудни правила? Не сум ручала на улица, но сладолед, чипс, смоки, кекс сме јаделе, сме се договарале секој различно да донесе или купи и заедно да се насладуваме.
И по некоја си логика извлечена од погоре напишаните постови, за да не не гледаат другите кога јадеме треба да се затворат сите ресторани, сендвичари, бурекџилници или да се оградат со високи дебели ѕидови, за оние кои поминуваат покрај нив не се почувствуваат непријатно.
Нормално не е добро за детето супата да ја јаде на улица, но пак строго никогаш ништо да не се изеде во присуство на други луѓе, не е ли и тоа една друга крајност? Зар не сте ја чуле онаа изрека дека во друштво се е послатко, или дека комшивката секогаш повкусно готви од мајката?
Штознам, јас немам проблем кога излегувам да понесам нешто од дома и за јадење или да купам ако затреба. Немам проблем ни со тоа кога ќе појдам кај комшивката ако јадат моето дете да јаде со нив исто и кај мене кога доаѓаат. Немам проблем ни ако види некое дете на улица да јаде и посака истото да го купам. Немам проблем ни кога непознати во парк кои на своите деца им даваат нешто за јадење го нудат моето, ниту пак имам проблем јас да понудам други деца од нашето. Па нема да осиромашам ако некој изеде еден залак од мојот леб нити ќе останам гладна ни јас, ни моето дете, нити пак некој друг.
|
|
|
|