Сказните, бајките, фолклорните приказни со волшебни мотиви, волшебните приказни, се првиот облик на литература со кој се среќаваме а подоцна и самите им ги читаме на нашите деца „Црвенкапа“, „Пепелашка“, „Заспаната убавица“ и низа други. Што кријат или ни откриваат приказните, како се идентификуваме со ликовите, како ги градиме првите претстави за светот, за односите меѓу луѓето, за тоа во што (не) веруваме, што сакаме или од што стравуваме итн..
Пред некој ден случајно наидов на превод на делови од оргиналниот текст на Црвенкапа, значи не онаа на Грим од XIX век, туку од XV век. Таму волкот пред да ја изеде Црвенкапа ја кани на вечера од остатоците на баба и, а делот со спасувањето од ловецот воопшто го нема. Што ми е муабетов, значи анализата на приказната го кажува ова: главниот лик, во овој случај Црвенкапа (иако за некои тоа може да е волкот, кој знае?), прво треба да тргне во мисија, одосно да ја напушти безбедноста на својот дом и да се соочи со големиот, страшен свет кој може да крие многу лоши волци. Црвенкапа, значи, тргнува да и однесе понадица на баба и која живее од другата страна на шумата (неслучајно!) и влегува во вториот стадиум од иницијацијата, односно соочување со страшни предизвици, навидум несовладливи пречки (со волкот, нели), за во третиот стадиум, да ги совлада овие пречки, по пат да научи многу работи за себе и за светот, и на крајот, во четвртиот стадиум, да се врати дома, сега како нова личност упатена во тајните на светот. Слично е и со анализата на останатите приказни. Е дали ние кога им ги раскажуваме приказниве на нашите деца сакаме токмуова да им го пренесеме, дали им ги кажуваме така за да можеме ова да им го пренесеме, или ги употребуваме само како забава за децата. Дали кога им ги раскажувате приказните на вашите деца ги раскажувате сите работи, односно делот на пример кога волкот ја јаде бабата и Црвенкапа, или кога ловецот треба да и го извади срцето на Снежана и сл. И што е тоа што сте приметиле дека децата научиле од приказните кои им ги раскажувате?