Во моментов сум на одмор со семејството во Елен Камен - Струга. Сместена сум во куќа на наши блиски пријатели, уредена во традиционален македонски стил, со запазени охридско-струшки мотиви; охридски везови на трпезариските чаршафи, завеси со прекрасни фолклорни елементи, обесени стари македонски кошули и носии по зидовите. Од секоја соба зрачи Македонија! Првите два дена се осеќав како во ценет музеј, дојдена од густиот метеж во Скопје и индустриалниот живот на кој сите сме свикнале. А сега почнувам толку многу да уживам во овој безценет амбиент, во кој од секое ќоше зрачи историја.
И сето ова не би било потполно без една урамена стихотворба обесена на зидот во кујната. Стихотворба што кога прв пат сум ја читала пред 15 години, кај мене асоцирала само ангажман по македонски јазик-обврска за наредниот ден да ја научам на памет. Срам ми е да кажам, но стихотворба за која што не учеле дека е многу важна за нашата историја, а јас тие зборови ги учев механички без никакви подлабоки чуства. Но после наблљудување на охридското езеро првиот ден кога пристигнавме, и зборовите на нашиот пријател; “гледате како езероно изледа црно во далечината? Е, тоа е од ветрот“ - зборовите на Константин Миладинов ми добија смисла, ми добија нова димензија и форма, ми добија претстава во мојата душа, ги гледам толку јасно, како да ми се насликани пред очи!
Решив да ја отворам темата за да ги споделиме сите омилени стихови што не наежиле “до коска“ читајќи ги по прв пат, по втор пат или како мене, после 15 години!


“Таму зората греит душата
и снце светло зајдвит в гората;
таму дарбите природна сила
со сета раскош ги растурила;
бистро езеро гледаш белеит,
или од ветар синотемнеит;
поле погледниш или планина,
сегде божева је хубавина!

_____________________________

Razbirlivo e deteto da se plasi od temninata...
No, ne e razbirlivo vozrasen da se plasi od svetlinata.

„Солзи немам за плачење,
кладенците очни пресушени,
грло немам за тажење,
грло река понорница,
за да може големата морница
со поројот солен да помине,
низ офкање да ја снема,
со лелекот пусти да исчезне.

Јас сум нема и слепа сум веќе,
но во душата, внатре,
пред да ме затре бесот ваш,
ви простувам...


Платнар,


_____________________________

When I'm good, I'm very good, but when I'm bad, I'm better.

The raven можам милион пати да ја прочитам и секогаш ме ежи и ме воодушевува.


Оригиналната верзија на англиски јазик ми е многу помоќна и поубава.


Once upon a midnight dreary, while I pondered weak and weary,
Over many a quaint and curious volume of forgotten lore,
While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping,
As of some one gently rapping, rapping at my chamber door.
`'Tis some visitor,' I muttered, `tapping at my chamber door -
Only this, and nothing more.'

Ah, distinctly I remember it was in the bleak December,
And each separate dying ember wrought its ghost upon the floor.
Eagerly I wished the morrow; - vainly I had sought to borrow
From my books surcease of sorrow - sorrow for the lost Lenore -
For the rare and radiant maiden whom the angels named Lenore -
Nameless here for evermore.

And the silken sad uncertain rustling of each purple curtain
Thrilled me - filled me with fantastic terrors never felt before;
So that now, to still the beating of my heart, I stood repeating
`'Tis some visitor entreating entrance at my chamber door -
Some late visitor entreating entrance at my chamber door; -
This it is, and nothing more,'

Presently my soul grew stronger; hesitating then no longer,
`Sir,' said I, `or Madam, truly your forgiveness I implore;
But the fact is I was napping, and so gently you came rapping,
And so faintly you came tapping, tapping at my chamber door,
That I scarce was sure I heard you' - here I opened wide the door; -
Darkness there, and nothing more.

Deep into that darkness peering, long I stood there wondering, fearing,
Doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before;
But the silence was unbroken, and the darkness gave no token,
And the only word there spoken was the whispered word, `Lenore!'
This I whispered, and an echo murmured back the word, `Lenore!'
Merely this and nothing more.

Back into the chamber turning, all my soul within me burning,
Soon again I heard a tapping somewhat louder than before.
`Surely,' said I, `surely that is something at my window lattice;
Let me see then, what thereat is, and this mystery explore -
Let my heart be still a moment and this mystery explore; -
'Tis the wind and nothing more!'

Open here I flung the shutter, when, with many a flirt and flutter,
In there stepped a stately raven of the saintly days of yore.
Not the least obeisance made he; not a minute stopped or stayed he;
But, with mien of lord or lady, perched above my chamber door -
Perched upon a bust of Pallas just above my chamber door -
Perched, and sat, and nothing more.

Then this ebony bird beguiling my sad fancy into smiling,
By the grave and stern decorum of the countenance it wore,
`Though thy crest be shorn and shaven, thou,' I said, `art sure no craven.
Ghastly grim and ancient raven wandering from the nightly shore -
Tell me what thy lordly name is on the Night's Plutonian shore!'
Quoth the raven, `Nevermore.'

Much I marvelled this ungainly fowl to hear discourse so plainly,
Though its answer little meaning - little relevancy bore;
For we cannot help agreeing that no living human being
Ever yet was blessed with seeing bird above his chamber door -
Bird or beast above the sculptured bust above his chamber door,
With such name as `Nevermore.'

But the raven, sitting lonely on the placid bust, spoke only,
That one word, as if his soul in that one word he did outpour.
Nothing further then he uttered - not a feather then he fluttered -
Till I scarcely more than muttered `Other friends have flown before -
On the morrow he will leave me, as my hopes have flown before.'
Then the bird said, `Nevermore.'

Startled at the stillness broken by reply so aptly spoken,
`Doubtless,' said I, `what it utters is its only stock and store,
Caught from some unhappy master whom unmerciful disaster
Followed fast and followed faster till his songs one burden bore -
Till the dirges of his hope that melancholy burden bore
Of "Never-nevermore."'

But the raven still beguiling all my sad soul into smiling,
Straight I wheeled a cushioned seat in front of bird and bust and door;
Then, upon the velvet sinking, I betook myself to linking
Fancy unto fancy, thinking what this ominous bird of yore -
What this grim, ungainly, ghastly, gaunt, and ominous bird of yore
Meant in croaking `Nevermore.'

This I sat engaged in guessing, but no syllable expressing
To the fowl whose fiery eyes now burned into my bosom's core;
This and more I sat divining, with my head at ease reclining
On the cushion's velvet lining that the lamp-light gloated o'er,
But whose velvet violet lining with the lamp-light gloating o'er,
She shall press, ah, nevermore!

Then, methought, the air grew denser, perfumed from an unseen censer
Swung by Seraphim whose foot-falls tinkled on the tufted floor.
`Wretch,' I cried, `thy God hath lent thee - by these angels he has sent thee
Respite - respite and nepenthe from thy memories of Lenore!
Quaff, oh quaff this kind nepenthe, and forget this lost Lenore!'
Quoth the raven, `Nevermore.'

`Prophet!' said I, `thing of evil! - prophet still, if bird or devil! -
Whether tempter sent, or whether tempest tossed thee here ashore,
Desolate yet all undaunted, on this desert land enchanted -
On this home by horror haunted - tell me truly, I implore -
Is there - is there balm in Gilead? - tell me - tell me, I implore!'
Quoth the raven, `Nevermore.'

`Prophet!' said I, `thing of evil! - prophet still, if bird or devil!
By that Heaven that bends above us - by that God we both adore -
Tell this soul with sorrow laden if, within the distant Aidenn,
It shall clasp a sainted maiden whom the angels named Lenore -
Clasp a rare and radiant maiden, whom the angels named Lenore?'
Quoth the raven, `Nevermore.'

`Be that word our sign of parting, bird or fiend!' I shrieked upstarting -
`Get thee back into the tempest and the Night's Plutonian shore!
Leave no black plume as a token of that lie thy soul hath spoken!
Leave my loneliness unbroken! - quit the bust above my door!
Take thy beak from out my heart, and take thy form from off my door!'
Quoth the raven, `Nevermore.'

And the raven, never flitting, still is sitting, still is sitting
On the pallid bust of Pallas just above my chamber door;
And his eyes have all the seeming of a demon's that is dreaming,
And the lamp-light o'er him streaming throws his shadow on the floor;
And my soul from out that shadow that lies floating on the floor
Shall be lifted - nevermore!




_____________________________

Live and let live

Како други омилени поети без размислување ги издвојувам Рабиндранат Тагоре и Волт Витман!




_____________________________

Live and let live

Каква и да си, дојди; не се колебај при облекувањето.
Косата нека ти биде расплетена и патецот заплеткан
и елекот раскопчан, што е тоа важно.
Каква и да си, дојди; не се колебај при облекувањето.
Со итри чекори дојди по тревата.
Ако исчезне руменилото од твоите нозе, зашто има паднато роса,
ако прстените околу твоите нозе се рашират, ако бисерот испаѓа од твојата гривна,
што е тоа важно.
Со итри чекори дојди по тревата.
Глеј, се трупаат облаци на небото.
Јата жерави доелтуваат од далечни брегови,
а напати ветерот дува преку пустината.
Преплашен добиток бега кон шталите в село.
Глеј, се трупаат облаци на небото.
В залуд го палиш светилникот на столот заради своето
дотерување- трепери и се гаси на ветерот.
Кој гледа дека на твоите капаци нема црнило?
Твоите очи се потемни од тмурните облаци.
В залуд го палиш светилникот на столот заради своето
дотерување- трепери и се гаси на ветерот.
Каква и да си, дојди; не се колебај при облекувањето.
Ако венецот на твојата коса уште не е исплетен,
што е тоа важно;
ако синџрот околу твојот лакт не е закопчан,
нека го.
Небото е покриено со облаци - доцна е.
Каква и да си, дојди; не се колебај при облекувањето.

_____________________________

Жената по природа е АНГЕЛ, но ако и ги скршат крилата таа лесно ќе научи да лета на метла!!!

Ако носиш нешто неизречено,
нешто што те притиска и пече,
закопај го во длабока тишина ,
тишината сама ќе го рече.

_____________________________

Никој не може да го осуди мојот избор, ниту моето мислење. Затоа што никој не ги пробал моите чувства, ниту моите болки.

Кога ја љубев Дениција,
како да калемев светлина на мракот,
како да топев снегови фатени во движење,
како да станував единствен сведок
за бакнежот меѓу металот и громот.

Кога ја љубев Дениција,
како да му пронајдував брзина и на каменот,
како да ја одделував душата од телото,
како да го палев барутот,
на тилот од смилот и трендафилот.

Кога ја љубев Дениција,
како да внесував летен воздух во воздухот зимен,
како да ги откривав сите рудници на злато,
како да добивав телефонска врска со сонот
од сите успани работници.

Оти ја љубев Дениција,
како што ги отворав пролетните аптеки,
сместени во гласот од славејот,
како што славејот ги спријателуваше
небото и земјата,
како што таа ми ја одземаше тежината,
додека трчав кон неа,
како што не можев да видам ништо освен неа,
како што таа живееше додека јас умирав,
како што и јас не знеав како би умрел,
ако таа не се родеше.

Кога ја љубев Дениција,
како да учествував во создавањето
на првата Македонска Држава.

(Дениција, 1968)

_____________________________

Никој не може да го осуди мојот избор, ниту моето мислење. Затоа што никој не ги пробал моите чувства, ниту моите болки.

Не знам дали е од и од кој поет, не сум голем љубител на поезија, ама овие стихови ме замислуваат секогаш кога ќе ги прочитам:

Кога детето беше дете
Ги мавташе рацете во од
Сакаше потокот да биде река
Реката да биде порој
Баричката – море.

Кога детето беше дете
Не знаеше оти е дете
Сè беше полно со живот, и сиот живот беше едно.

Кога детето беше дете
Немаше мислење за ништо.
Немаше навики.
Седеше скрснозе, се затрчуваше
Косичето му беше залижано
И не се местеше кога го фотографираа.

Кога детето беше дете
беше време за овие прашања:
Зошто сум јас јас, а не ти?
Зошто сум овде, а не таму?
Кога почнало времето и каде завршува просторот?
Не е ли животот само сон?
Не е ли она што го гледам, слушам и мирисам
само илузија на светот пред да биде свет?
Постои ли вистина злобата
и има ли вистински злобни луѓе?
Како тоа јас, како јас,
не сум постоел пред да се родам
и како тоа јас
веќе нема да бидам јас?

Кога детето беше дете
еднаш се разбуди во туѓ кревет
а сега тоа го прави често.
Мнозина луѓе тогаш му се чинеа убави
а сега само малкумина, ако има среќа.

Имаше прецизна слика за Рајот
а сега само ја нагаѓа.
Не можеше да ја сфати ништожноста
денес се стресува од помислата на неа.

Кога детето беше дете
бобинки му паѓаа в рака како што веќе знаат
и сè уште тоа го прават.
Од свежи ореви јазикот му трпнеше
и сега сè уште е така.

На секој планиниски врв качено
копнееше по повисока планина.
Во секој град копнееше
по уште поголем град.
И сè уште е така.
Посегаше по цреши на највисоките гранки
со одушевеност што сè уште ја сеќава.
Беше срамежливо со сите непознати
и сè уште е.

Со душа го чекаше првиот снег
и сè уште тоа го прави.

Кога детето беше дете
стрелаше во дрво со стап небаре е копје,
спомен што и денес го потресува.


_____________________________

Life is not the amount of breaths you take, it''''''''s the moments that take your breath away