Си плачам Се собираат лоши случки, грубост од некои лица и слични неубави работи, па колку и да сакам - чувствата ме совладуваат и знам да заплачам и пред човек што првпат го гледам, а до мене се нашол во моментот. Последен пат тоа беше пред психолог (таму се затекнав планирано, за други потреби), човекот и претходно ме понуди со кафе, па по покажувањето на емоциите - прифатив и со муабетче - одлично ми дојде. Кога сум дома најчесто се зафаќам за работа, па заборавам ...

_____________________________

It is not how much you give or what you say, it is how much love you give in what you do ...

I jas sum golema placka, nekogas duri i nemozam da se kontroliram i zaplakuvam pred nepoznati. A inace super lek za taga  e milka cokoladce.

i si placam ,i si placam i se zatvaram vo sebe

jas nikogas ne placam koga sum tazna,najverojatno toa mi ostanalo od malecka,mislam deka ako zaplacam sama pred sebe si pokazuvam kolku slaba licnost sum,i taka godina po godina se nauciv da si trpam,moze samo da bidam otsutna i bezvolna so mislite,a ja lecam tagata ke otidam kaj moite i ke se iznaguskam so majka mi i ko nova sum  

Uf...pa da vi kazam pisuvam dnevnik od mala.....edno vreme nemav vreme i go bataliv...no znam deka pisuvam sekogas koga sum tazna,tamu ja ostavam dusata,solzite...na tie stranici.....placam koga sum sama,mnogu retko pred drugi,ke cekam mm da zaspie i ke si se iznaplaca koga imam potreba.....znaci sepak toa e momentalno lecenje.....sekogas ima znacenje kolkava e tagata,dali e za nesto momentalno ili za nesto sto ostanuva zasekogas.Eve jas pred 24 dena go zagubiv tatko mi i taa taga nemoze da se izleci...moze samo momentalno da se prigusi nekade vo sebe,poklopuvajki ja so obvrski,no sekogas osamenosta e taa sto dlaboko mi ja otvara ranata i me potsetuva kolku e golema i bolna mojata taga.....velat vremeto leci se,no zasekos ke ostane praznina vo srceto.....taa taga ne se leci....samo so tekot na vremeto se potisnuva dlaboko vo nas.....

Зависи, а ни самата не знам од што. Некогаш разговарам со оние луѓе со кои сметам дека знаат како да изреагираат на мојата тага, некогаш ја чувам само за себе но благодарение на психотерапијата научив добро да се носам донекаде со нејзе. Не дека многу си ги дозволувам емоциите, ама барем учам и лека полека знам да пуштам барем некоја солза.

Обично плачам сама и си кажувам гласно што ми е маката, како да има некој со мене. Се утешувам со гушкање на моето дете и со мисли дека поради него морам да голтнам се. Ама во последно време се случува и да си рикам и плачам по улици и убаво ми дојде, зашто не ми беше гајле ни кој ме видел, ни кој како сфатил ниту пак којшто ќе си помисли. Ниту пак сакам некој да ме теши или да ме сослуша, зашто преживување и манифестирање тага ги сметам за лична работа, без да се објаснува ако некој не сака.