Ох мили мои, знам дека сите до една сте во право.
Проблемот кај мене е повеќе од психички аспект.
Јас кога размислував за царски ме фаќаше паника како ќе се разбудам од анестезијата, сега со последните случувања, ми е страв жива дали ќе останам.
Од природно се плашев од болката, зошто многу често ми се случува крв да одам да проверувам , а јас во несвес паѓам. Сега веќе не ме плаши болката, сега пак се плашам да не случајно не се отворам ,па завршам на царски, од кои се плашам од горе наведените причини.
Значи кога ќе видите се вртам во круг, токму поради психичкиот проблем. Затоа би сакала да посетам стручно медицинско лице, не сакам да отидам ваква на пораѓај... сакам и покрај тоа што не е нешто розево искуство пораѓајот, да ми остане барем во добро сеќавање, опуштена и релаксирана да отидам. А, не вака, јас се задушив во сопствените мисли, во сопствената психа, неможам да се опуштам и да уживам во последните денови, од бременоста... наместо да си се спремам за бебето, јас се спремам, пеглам алишта и плачам од стравови
Ви благодарам што сте тука, многу ми олеснува кога зборувам за ова. Некако не ми е пријатно со никој да разговарам, пред сите буквално се правам храбра, како да не ме интересира, како воопшто на памет да не ставам што доаѓа, а всушност имам осеќај дека се распаѓам психички.