Како да разговарате со децата, за да бидете слушнати?
26.2.2021
Начинот на кој разговараме со нашите деца има значително влијание врз нивното учење и способноста да не слушаат. Ггенерално постојат три различни начини на кои родителите комуницираат со своите деца
Ние постојано им моделираме на нашите деца како да се однесуваат и да се изразуваат, а начинот на кој разговараме со нив се вклопува токму во оваа категорија. Начинот на кој зборуваме со нив и со другите им покажува како сакаме да ни одговараат и нас. Открив дека генерално постојат три различни начини на кои родителите комуницираат со своите деца. Првиот е агресивен стил на комуникација. Овие родители многу викаат и користат напаѓачки зборови. Нивните деца реагираат на многу различни начини, главно со постапување на ист начин, чувство на страв, возвраќање и игнорирање на наредбите на нивните родители. Втората форма на комуникација која најчесто се гледа е пасивна форма. Овие родители кои мрморат нежни, претпазливи зборови и тонови на своите деца, честопати откриваат дека нивните деца одат по нив. За жал, овие родители се толку пасивни што понекогаш кога ќе се приближат до своите граници, одеднаш го менуваат тонот во агресивен. Третиот начин на кој родителите можат да комуницираат со своите деца е асертивна комуникација; ова е далеку најефективниот начин за интеракција со деца на сите нивоа. Асертивна комуникација е цврста, доследна, јасна, позитивна, пријатна и самоуверена. Асертивното комуницирање со деца е вистинска вештина, но сепак им покажува на вашите деца дека мама и тато знаат за што зборуваат и да слушаат.
Еве 20 главни совети за подобрување на НАЧИНОТ со кој разговараме со нашите деца:
1. Користете го името на вашето дете. Вашето сопствено име е музика до вашите уши. Нашите деца не се разликуваат и помага да се привлече нивното внимание пред да ја дадете вашата порака. На пример - "Бојан, те молам оди и земи... “ Малите деца честопати можат да се концентрираат само на една работа истовремено. Повикајте го името на вашето дете додека не го привлечете неговото внимание пред да зборувате. На пр., „Елена“. (Почекајте додека не престане да ја шутира топката и не гледа во вас.) „Ручекот ќе биде готов за десет минути“.
2. Користете позитивен јазик. Обидете се да не кажувате „не“ или „немој“ цело време. Ако кажеме: „Не фрлај ја таа чаша“ или „Не трчај внатре“ или „Не влечи го палтото во нечистотија“, твоето дете ја има таа мисла и слика вградени во умот не обрнувајќи внимание на "не" и ќе ја испуштат чашата! Наместо тоа, обидете се да кажете што сакате да прават. На пр., „Само оди полека внатре, те молам“ или „Држи ја таа чаша, таа е специјална“ или „Држи го палтото, за да не се влече“. Овој стил на комуникација бара многу размислување и вежбање, но вреди да се вложи напор. Обидете се да ги елиминирате зборовите што ги користите кои може да наведат на потсмев („Се однесуваш како големо бебе“), повик на име („непослушно момче“.) И срамота („толку се срамев од тебе денес . ”). Овој вид јазик постигнува многу малку, освен оставајќи го вашето дете да се чувствува безвредно. Децата честопати ќе ја прекинат комуникацијата со оние што ги користат овие зборови и ќе започнат да развиваат лош концепт за себе. Позитивните и љубезни зборови му даваат на вашето дете поголема самодоверба, што резултира со поголема среќа и позитивно однесување, истовремено охрабрувајќи ги да се трудат и да постигнат успех. Децата учат да ве имитираат и да им ја даваат истата почит и пофалба на другите. Примери за позитивни зборови се: „Ми се допаѓа начинот на кој се сети да ги спакуваш своите играчки“, „Ти благодарам што ми помогна да го исчистам овој хаос“ и „толку многу се обиде да ги споделш своите работи со сестра ти, тоа ме прави многу среќна “.
3. Поврзете се со вашето дете користејќи контакт со очите
Можеби ќе треба да се спуштите на нивното ниво или да седнете на маса со нив. Кога разговарате со вашите деца, ова исто така им покажува што треба да прават. Не само што демонстрира добри манири, туку исто така ви помага да се слушате едни со други. Изговорете го името на вашето дете додека не добиете контакт со очите, особено пред да му дадете насока. Важно е тие да ви го дадат своето внимание и треба да го моделирате истото однесување за нив.
4. Користете соодветен тоналитет
Кога бев ученичка, по еден предмет имав наставник кој секогаш викаше. Децата ставаа стапчиња за уши и на крајот престанаа да слушаат воопшто. Наставникот постојано се обидуваше да ја надвика бучавата на децата, каков кошмар! Истото важи и дома; никогаш не се натпреварувај со развикано дете. Зборувајте само кога ќе се смират. Ако ја користите јачината на звукот соодветно во поголемиот дел од времето, подигнувањето на гласот во итна ситуација не треба да се игнорира. Тие ќе седнат и ќе забележат затоа што тоа не се случува цело време. Викање наредби или упатства од друга просторија, исто така, може да паднат во глувите уши по некое време. На пример, викајќи „Исклучи го ТВ!“ или „Побрзајте и облечете се!“ од кујната дава впечаток дека сте зафатени и не сте многу сериозни. Одете во собата, почекајте една минута или две што ќе доведе до далеку поголема соработка. Вие моделирате однесување со почит од почеток и дојдовте кај нив со вашата насока, па тие знаат дека мислите на тоа!
5. Предложете опции и алтернативи
Кога сакате вашите деца да соработуваат со вас, далеку е полесно ако можат да разберат зошто треба да направат нешто и како е во нивна корист да го сторат тоа. Тие треба да ја видат важноста да ги следат вашите упатства. На пример: - „Кога ќе се облечеш, може да излезеш со тато надвор“. - „Кој џемпер би сакал да го облечеш, црвениот или синиот?“ - „Кога ќе ја завршите домашната задача, тогаш можете да гледате телевизија“. - „Која книга би сакале да ја прочитате, оваа или таа?“ - „Кога ќе се облечете за на училиште, тогаш може да си играте со вашите играчки“. Усвојувањето на зборови како „кога“ и „што“ го прави детето да се чувствува како да има избор, иако нема простор за преговори. Користењето на овие зборови работи далеку подобро отколку употребата на зборови „ако“. Исто така, обидете се да го вклучите вашето дете во помагање да решите проблем. На пример, наместо да кажете „Не оставајте ги вашите камиони и играчки таму“, обидете се да кажете „Бојан, размисли каде треба да ги чуваш своите камиони играчки, за да бидат на безбедно место и дојди да ми кажеш кога се на добро место “. Обидете се да понудите алтернативи наместо да кажувате „не“ или „немој“. На пример, „Не може да боите со водени бои и сега но наместо тоа можете да цртате со дрвени боички“.
6. Бидете едноставни
Малите деца имаат проблем да следат премногу насоки дадени одеднаш. Обидете се да ги соберете вашите барања во мали реченици. На пр., Ако кажете: „Елена, оди и спакувај ги своите играчки, но прво стави ги валканите чевли надвор и потоа нахрани ја мачката“. Шансите се,Елена ќе ја нахрани мачката, а потоа ќе излезе надвор да игра затоа што хранењето со мачката е последното нешто што се сеќава дека сте го навеле. И покрај тоа што сакаме да ја подобриме нашата комуникација со нашите деца, бидете внимателни за нивното ниво на интерес во разговорот. Ако се чувствувате дека зборувате на празно , обидете се да користите подиректен пристап следниот пат кога ќе ја отворите темата.
7. Трудете се да не досадувате
Кога бев ученик, наставникот од нас бараше на крајот од секој ден да ја средиме училницата пред да заминеме дома. Одењето до секој ученик поединечно и молење да го фрли во корпа својот отпадок секојдневно и на крај самиот тој беше приморан да го стори тоа и плус да го измие мијалникот, немаше голем ефект. Наставникот пристапи така што не натера да научиме да средиме позади себе и да се гордееме со својот труд и чистата училница.
Затоа, креираше табела за работа. Покрај секое задолжение имаше име на дете , а распоредот ни беше даван на почетокот на секоја недела. Обврските се ротираат на неделно ниво. Објасни дека пет минути пред времето за дома секој ден ќе биде „време за работа“. Непосредно пред звончето, размислував за активностите и во моите мисли беа завршени до совршенство. Со тоа секое дете добиваше бонус или награда. Ова го применував и дома а сега и со моите деца. Ова функционира одлично и дома. Мојата куќа е беспрекорна секој ден и тешко дека мора да кажам нешто! Или запишување на работите или постоење табела со стимуланси, ќе елиминира вознемиреност. Неопходно е да го препознаете и пофалите напорот на вашето дете, како и да го наградите посакуваното однесување. Обидете се да поставите време кога децата ќе знаат што се очекува; тие напредуваат во рутини. На пример, поставете време да ги извршуваат своите работи попладне. Кога играат, не сакаат да бидат прекинати, исто како и ние кога читаме добра книга. Ако вашите деца знаат што се очекува од нив и кога треба да се завршат домашните работи, ќе биде полесно за сите.
8. Моделирајте и очекувајте добри манири
Добрите манири дома или каде било не треба да бидат опционални. Ако моделирате добро однесување кон вашите деца и сите други, тие ќе видат дека се очекува да се има добро однесување и да се прикажува на постојана основа. Започнете да ги учите своите деца да ги кажуваат основните работи како „молам“ и „благодарам“ пред да можат да зборуваат. Децата заслужуваат подеднаква учтивост на однесување што возрасните го користат едни со други. Тие честопати ќе го имитираат говорот и однесувањето на нивните родители и старатели. Кажете им „молам“, „благодарам“ и „добредојдени сте“ на вашите деца како што би направиле некој друг.
9. Бидете нежни, но цврсти
Ако сте донеле одлука за нешто, држете се до тоа. Бидете сигурни дека вие и вашиот партнер се согласувате за ова прашање и бидете единствени во одлуката. На вашите деца можеби не им се допаѓа изборот во тоа време, но тие ќе знаат дека стои цврсто и нема да се мачат да настојуваат на ниту еден од вас или да го насочуваат едниот родител против другиот. Направете вашите барања да звучат значајно, зборувајќи како да го мислите тоа. Барањата направени со слаб тон им даваат на децата впечаток дека не сте толку загрижени дали ќе ги следат вашите упатства или не.
10. Поставувајте отворени прашања
Ако сакате да ги натерате вашите деца да го отворат својот ум и да размислуваат повеќе, треба да им поставите отворени прашања Тоа се, прашања на кои не е можен едноставен одговор „да“ или „не“. Овој стил на испрашување овозможува и бара од нив да кажат повеќе и да ги споделат своите идеи и чувства. На пример, наместо да прашате „Дали уживавте во забавата на Петар денес?“ може да прашате „Кој беше најдобриот дел од забавата на Петар денес?“ Одговорете на нивните идеи за да им покажете дека ве интересираат што имаат да кажат и дека се важни за вас: „Навистина?“ "Разбирам." „Што е со ...“ „Тоа е интересно!“
11. Проверете дали наидувате на разбирање
Ако откриете дека вашето дете не реагира на вашите барања или се збунува од вашите упатства, не заборавајте да проверите дали има разбирање пред да преминете на следната тема. Побарајте од нив да го повторат кажаното. Ако не можат, знаете дека е премногу долго или комплицирано за да го разберат. Обидете се да го преформулирате вашиот избор на зборови со пократки и поедноставни реченици.
12. Објаснете што сакате со пораките „Јас“
Кога барате од вашето дете да стори нешто, ќе добиете поголем одговор со објаснување што сакате, наведувајќи што вие мислите и чувствате користејќи „Јас пораки“. Ова е далеку поефикасно отколку да користите барања или „ти пораки“. Тоа му дава на вашето дете до знаење како вашето однесување ве тера да се чувствувате. Децата понекогаш не размислуваат како нивното однесување ќе влијае на другите. Користејќи ја оваа стратегија, може да помогне повеќе да се земат предвид нивните постапки и им дава поголема одговорност да го променат своето однесување. На пример, „Би сакал да дојдеш овде, те молам“, наместо „Ајде овде“, или „Би сакал да му дадеш на Оливер да проба, те молам“, наместо „Дај му на Оливер да проба “ Тоа е помек пристап и децата кои сакаат да ги задоволат другите ќе одговорат на овој вид јазик. Објаснувањето како се чувствувате, исто така, им помага на децата да видат зошто треба да се придржуваат. На пример, „Кога ќе избегате од мама во продавницата, се чувствувам загрижена затоа што може да се изгубите“. Користете зборови „кога ти… се чувствувам… затоа што…“.
13. Дајте известување
Ако вашето дете е целосно зафатено со активност и време е да ја напушти, известете го, за да се навикнат на идејата. На пример „Бојан, скоро е време да си одиме. Почни да се збогуваш со кучето, те молам “.
14.Покажете дека ги слушате
Покажете им на вашите деца дека имаат целосно внимание и дека се грижите доволно за да ги слушате. Читањето, правосмукалката и работењето на компјутер е премногу одвлекувачко за да им го посветите целосното внимание на вашите деца. Ако навистина не можете да зборувате во тој момент, не глумете дека слушате. Ветете им време кога ќе ги слушнете и не заборавајте да го остварите. Покажете дека ве интересира што имаат да кажат со користење слушање засновано врз истрага: кога ќе одговорите на нив со зборови што поттикнуваат повеќе разговор. На пример, „Звучи како да велите…“ или „Како се чувствуваше за тоа?“ или „Мислиш…?“
15. Одвојте време за разговори еден на еден
Ова е особено важно ако има доста возрасен јаз помеѓу вашите деца. Понекогаш постарите браќа и сестри зборуваат за помладите, а понекогаш и помладите претпочитаат да ги оставаат постарите браќа и сестри да зборуваат. Разговорите со постарите браќа и сестри понекогаш можат да бидат над нивото на разбирање на помладото дете. Покрај тоа, постарите браќа и сестри бараат стимулативни дискусии каде што можат да научат и да побараат повеќе информации. Затоа, обидете се да добиете еднократно време со вашите деца во различно време за да можете да разговарате на нивно ниво и да користите соодветен вокабулар. Можеби ќе биде тоа додека одите до паркот, заедно читате книга пред спиење или возите кон маркетот. Не мора да биде структурирано време, но искористете ги можностите за квалитетно време како што се појавуваат.
16. Не ги преувеличувајте малите работи
Со сите средства, спроведете ги вашите правила, но обидете се да не ги преувеличувате работите. Децата ќе се оградат од слушање на своите родители ако имаат тенденција да држат предавања за ситници. На пример, ако му кажувате на вашето дете што „треба“ да прави цело време, на крајот ќе престане да слуша . Тие не размислуваат за себе што треба да прават затоа што обично им се кажува. На пример, наместо да кажете: „Мора да го слушаш учителот, или нема да разбереш“, обидете се да користите пристап каде што тие можат да размислат сами за тоа што треба да направат. Користете прашања базирани на истрага, како што се: „Што е тешко да се разбере на училиште? Што мислиш, зошто ти е тешко ова? Што би можел да направиш на час за да научиш повеќе ? “ Со овој пристап, можете да имате повеќе поврзана дискусија каде што детето треба да размисли за резолуција и стратегија за подобрување на нивното однесување или решавање на нивниот проблем. Кога треба да примените посериозно правило за кое не може да се преговара, вашите деца поверојатно ќе слушаат.
17. Бидете обзирни
Размислете за начинот на кој разговарате со вашите пријатели. Потоа, размислете за начинот на кој зборувате со вашите деца. Дали е со истиот речник и тон? Попозитивни односи помеѓу родителите и децата би се развиле доколку возрасните размислуваат и размислуваат разговарајќи со своите деца исто како и кога зборуваат со своите пријатели.
18. Покажете прифаќање
Кога ќе им покажете на вашите деца дека ги прифаќате и ги сакате токму онакви како што се и покрај нивните разлики, тие ќе имаат поголема доверба да ги споделат своите чувства и проблеми со вас. Тие ќе знаат дека додека растат и се менуваат, вие ќе бидете тука за нив, без оглед на се. Како родители, не мора да прифаќаме несоодветно однесување, како што се насилство или задевање. Сепак, можеме да ги прифатиме и сакаме нашите деца какви што се по нивниот карактер, личност и индивидуални интереси. На пример, Оливер вели: „Мамо, се чувствувам исплашен да легнам“. Одговор за поттикнување на поголема комуникација би бил: „Во ред е, Оливер. Ќе ја оставам вратата отворена и ќе го запалам твоето ноќно светло. Ќе се појавам подоцна за да те проверам “. Лош одговор би бил: „Не биди голем плачко, Оливер. Ти си доволно возрасен да знаеш подобро од тоа. Само малите момчиња се плашат! “
19. Не прекинувај
Обидете се да не ги прекинувате или карате вашите деца кога ви раскажуваат приказна. Децата ќе го изгубат интересот да ги споделат своите чувства со вас, ако се оддалечите од нивната приказна и ако го искористите времето да им одржите лекција. На пример, Бојан се врати дома навистина возбуден од кај Ема и започна да и раскажува на својата мајка за одличното време поминато таму покрај базенот . Неговата мајка грубо ја прекина неговата приказна и почна да му држи предавања за опасностите од играњето околу вода. Бојан не ја заврши својата приказна и размисли двапати да ги сподели своите искуства со неговата мајка следниот пат. Мајката на Бојан навистина треба да го потсети на правилото за играње покрај вода и да се обезбеди присуство на возрасен, но во некое друго време или барем кога ќе ја заврши својата приказна.
20. Направи разговорот да ти е приоритет со твоите деца
Отворената и пријатна комуникација со вашите деца развива самодоверба, самодоверба, добри односи со другите, соработка и блискост со вас. Одвојте време и напор да ги поттикнете вашите односи и комуникациски вештини разговарајќи со вашите деца колку што можете повеќе. Запомнете дека разговорот со деца е двонасочна улица. Разговарајте со нив и слушајте што имаат да кажат; слушањето е исто толку важно како и зборувањето.
