Можеби звучи чудно кога ќе го прочитате затоа што зборовите немаат тон кога се на страницата. Но, од сите нејзини лекции најблагодарна сум и што ме научи да разберам дека силниот брак бара работа и посветеност

Мајка ми ме научи на многу работи. Таа ме научи да ги користам своите манири. Таа ме научи дека ако сакам нешто, треба да работам за тоа. Таа ми покажа како да волонтирам. Таа ме научи како да правам колачиња со шеќер. Но, најомиленото нешто на кое ме научи мајка ми, е тоа што таа и татко ми се ставија себе си пред нас. 

 

Како што растев, моите родители патуваа. Не многу. Но, тие ќе отпатуваа подалеку за една ноќ. Тие направија неколку одмори на тропските острови без нас. Тие се поврзаа и си беа приоритет еден на друг, бидејќи исто така ги балансираа сите наши распореди и логистика. Тие стоеја еден до еден ако некој од нас разговараше со некој од нив. Ако едниот од нас побара нешто, другиот да се согласи. Тие, всушност, ќе се прашаа како е денот на другиот и ќе го слушаа одговорот. Ќе се гушкаа и бакнуваа и ќе ни покажеа дека мислат дека другиот е убав. Излегуваа на вечери на посебни  датуми. Си оставаа случајни картички или подароци. Тие беа обединет фронт во рововите на родителството. Тие ги славеа заедничките пресвртници. Танцуваа во кујната. Од сите недоумици  и мислења што детето може да ги има додека расте, јас никогаш немаше потреба да ја доведам во прашање љубовта на моите родители еден кон друг. И, знаев дека тие се ставаат на прво место.
И добро се држам со тоа. 

Бидејќи гледајќи како моите родители се поставуваат еден до друг на прво место, не научија на лекција што ќе ја носам со себе засекогаш: Заслужувам да ме сакаат. 
Љубовта на родителот е посебна и безусловна. Но, да се види како двајца родители се сакаат еден со друг по избор ме научи дека и јас треба да најдам некој што не само што го сакам, туку и кој ми се допаѓа како личност и уживам со него.
И сега, како возрасна, како родител, како сопруга - го ставам сопругот пред моите деца. 

Знам. Ова е контроверзна изјава. И, сфаќам дека можеби звучи грубо да се каже дека ќе ја наводнувам билката  на бракот колку што можам дури и пред билката на родителството.  Но, тој е мојот сопруг. И го ставив на прво место. 

Го запознав сопругот пред да имаме деца. Се запознавме на колеџ. Се состанувавме неколку години. Полека се запознавме. Ги запознавме нашите семејства. Се избравме едни со други. И тогаш, по неколку години брак, решивме да имаме деца. И, се разбира, откако ќе станете родители, сфаќате дека нема љубов како родителската кон своето дете. Ниедна. Но, тоа не ме натера да го сакам сопругот помалку.

Секако. Родителството е едно големо балансирање. И, ако сте доволно среќни да го сторите тоа со партнерот, тука има и давање и добивање. Постојат моменти кога треба да направите повеќе од другата личност. Постојат моменти кога треба да правите работи што не сакате да ги правите. Постојат дури и моменти кога можеби не ви се допаѓа вашиот партнер или сопруга толку многу. Но, вие ги сакате, сепак, затоа што тие живеат родителски живот покрај вас. И тие се единствените што точно знаат низ што поминувате. Значи, јас давам приоритет на мојата врска со мојот сопруг колку што можам. 

Не им велам на децата: „Не кажувај му на тато…“ или „Не знам зошто татко ти го рече тоа, но јас не се согласувам…“ 
Не им велам "те сакам" само на моите деца. Често му го велам тоа и на мојот сопруг. 

Ако децата разговараат со мојот сопруг или со мене, ние си чуваме грб  еден на друг. Кога ќе им кажам на моите деца да ја исчистат својата соба и тие се жалат, мојот сопруг ме поддржува. Кога сопругот им рече дека треба да си го завршат оброкот, јас сум во неговиот тим. И кога сопругот ме носи на состанок, тој им објаснува на момчињата дека на мама и тато им треба време само за себе.

Кога застанавме пред олтарот, рековме: „Во богатство и во сиромаштија . Во болест и во здравје “. Не рековме: „Додека немаме деца…“ Рековме: „Секогаш. Засекогаш. Се додека обајцата ќе живееме “. И иако додавањето на повеќе прекрасни луѓе во семејство може да додаде повеќе динамика, тоа сепак започна со нас. И сакам да продолжи. 

Кога децата беа мали, беше многу потешко секогаш да се применуваат овие зборови на дело, затоа што бевме потполно истоштени и го обединувавме секој чекор. Но, ние продолживме да разговараме и да ја допираме основата и да ги споделуваме нашите чувства и соништа и визии за нашиот живот и за нашето семејство. Но, човеку, да не бевме на иста страница, долгите денови и кратките ноќи ќе се чувствуваа многу потешко. И, пресвртниците и успесите можеби не се чувствувале толку исполнето без друг човек да може да учествува во радоста. Сега, кога имаме малку поголема флексибилност, правиме се што можеме за да дозволиме нашиот брак да биде прв. Понекогаш, тоа значи дека земаме ден за семејство затоа што на сите ни треба промена на сценографијата. Другпат, тоа може да значи дека имаме состанок за да можеме да имаме некое време насамо . Понатаму, имаме време без компјутери и телефони. И, тоа само значи дека ги ставаме подалеку нашите телефони и компјутери и се гушкаме заедно и гледаме филм. Не е сето тоа романса и цвеќиња. Дефинитивно не е секогаш лесно. Но, станува збор за почитување едни на други доволно за да се обидеме. Се работи за тоа да си дадеме до знаење дека сме тука едниот за другиот.

Иако некогаш изгледа како да стоиме во место, времето лета и еден ден моите деца се претпоставува дека ќе го напуштат гнездото. Ќе се иселат, можеби и подалеку. И се надевам, мојот сопруг и јас ќе седиме на масата еден до друг, се уште ќе ја сакаме личноста што гледа во нас. И уште еднаш ќе и кажам благодарам на мајка ми за сите лекции, но најмногу за тоа што го сакаше татко ми толку потполно и транспарентно. И, учејќи ме дека ставањето приоритет на сопругот, може да го направи родителството многу поисполнето и повредно. 

 

Автор: Ashli Brehm

Подготви: Марина Кљајиќ Петковски