ИЗВОРНА ПОРАКА: profesorica


Едно утро, после доброто спиење се будат близнаците во мајчината утроба. Растегнувајќи се и судирајќи се во тесната околина започнуваат препирка околу тоа дали постои или не постои живот после раѓањето...

- Ама ајде? Немој да ме зезаш дека веруваш во живот после раѓањето?

- Паа, хм...Сигурно дека постои нешто после раѓањето. Можда сме сега тука за да се припремиме за тоа?

- Е баш си блесав! Живот после раѓање? Тоа нема никаква смисла. Како тоа воопшто би изгледало?

- Не знам...Би сакал да има многу светло! И пространство - а не вака тесно како тука. Можда би можеле да трчаме? Би било забавно кога би можеле да јадеме со својата уста.

- Ти си луд! Да можеш да одиш и да јадеш со својата уста е невозможно! Да не е така, тогаш не би имале папочна врвца. Ама ја имаме. Ти велам, раѓањето е крај!

- Не верувам. Сугурно ќе се случи нешто добро. Нешто сосема поинакво од начинот на кој сега живееме. Нешто што дури и не можеме да го замислиме.

- Ти стварно си полудел. Никој жив не се вратил од таму! Тоа значи дека раѓањето е крај на светот. Освен тоа, што е животот - ако не лулкањето во топлата, тесна, мека и мрачна околина?

- Не знам. Можда ќе излеземе надвор и ќе ја запознаеме мама. А таа ќе се грижи за нас. Ќе не нишка, ќе не храни, ќе не мази...

- Мама?!? Не ми се верува! Ти веруваш во Мама?! Добро, по твое каде би била таа Мама?

- Не знам. Можда насекаде околу нас? Можда благодарејќи и на нејзе ние сме живи? Можда без неа не би можеле ни да разменуваме мисли? Мислам дека без неа ние воопшто не би постоеле...

- Ама ајде! Си ја видел ти некогаш таа Мама? Јас не сум. Затоа е потполно јеасно дека таа не постои.

- Да, можно е и да не постои. Ама понекогаш, кога сме скроз мирни, ја слушам како ни пее и го допира нашиот свет. Знаеш мислам дека после раѓањето започнува вистинската забава...