Saturn
|
Јас ми се чини дека имам среќа кога се однесува до бабите. Со првото дете после пораѓање првите 45 дена бевме кај свекрва ми, многу ми помагаше, бидејќи е акушерка/мед. сестра, но неотидовме поради помагањ кај нив, туку тоа лето (најжешкото во животот, кога гореше цел регион) кај нас дома без клима не се дишеше а кај нив, бидејќи си ја приспособија викендицата во Радишани беше едно 5-7 степени поладно и воздухот беше поинаков. И мајка ми доаќаше таму кога сите беа на работа бидејќи првото дете ми беше мноооогу тешко како бебе, плачење, грчеви, не спиеше, преку ден по 10тина минути спиеше, имаше и блага форма на рефлукс, ни до WC не можеше човек да отиде, јадењето ми беше на „трчање“.
Релативно за кратко време останав трудна со второто, сега се разлика 2,4 год и сега имам бебче, сега мајка ми доаѓа и ми помага, она за среќа отиде во пензија кога требаше малата да ја оставам на некого бидејќи тебаше да одам на работа, а сега сум на породилно и заедно ги чуваме двете деца. Второво за среќа е мирно 
Нормално имало и има ситуации кога и свекрва ми и мајка ми знаеле да ме изнервираат, ама тоа не направи после првите нервози јас да бидам затворена за сите нивни сугестии и совети, бидејќи понекогаш колку и да не нервира кога ќе почнат да советуваат и да коментираат, можеби навистина се во право. Знам дека некогаш баш ти се јавува отпор кога ќе отворат уста да советуваат и првиот импулс што ти доаѓа е да не го направиш тоа и да докажеш дека не се во право, но некогаш навистина се и подобро е да се преиспита советот пред да се отфрли.
Ќерка ми си ги сака и двете баби, во неделата еднаш преспива кај едната, а друг пат кај другата и таму и се целосно посветени со дедовците.
Кажано на кратко: не знам што би правела без бабите многу ми помагаат и ми олеснуваат, ем за чување на децата, ем и по некој ручек знааат да направат и да ни донесат
|
Испечати
.jpg)
