baby_bump
|
koga veke sakame da bideme majki mora da gi izdrzime bolkite pa od toa ne se umira хахахах, ова од жена што уште не родила, многу храбро нема што. Убаво ти напишаа погоре, чекај додека не се породиш, после раскажувај. Инаку да се надоврзам на темава, со второто се породив во родниот град Штип, и немам зборови за болките што ги истрпев скоро 12 часа, со контракции, но споро се отварав, бидејќи и годините си го направија своето, со еден збор, се раскостив мислам на боксот, поужасно искуство не сум имала од тоа, мислам дека и денес по 11 месеци од породување, сеуште ме заболува кога само ќе се сетам што преживеав и фала му на господ што уште сум жива и јас и моето дете. Со најоглеми врски, татко ми медицинско лице во лабораторија во болницата, пријател куќен доктор на друго одделение, мој пријател доктор хирург, докторката гинеколог, снаа на пријател да не набројувам, сестра од детска соба моја сокласничка, бабица акушерка пријателка........и не можеа да се согласат да ми стават провокација, зашто најголемите болки ми почнаа после полноќ, а во болницата имале пракса да не ставаат провокации после полноќ, ако нема договорено екипа за царски (а воедно мојата матична беше на готовс да дојде, ако има потреба од царски), но ме оставија природно. Со првото си поминав лесно, полесно не може, во државна во Ск поради проблематична бременост. Единствено заедничко меѓу двете болници е нечистотијата, смрдеата, лебарките и некултурните сестри и доктори. Инаку бабиците и таму и таму се тие што не пораѓаат, не докторите, и господ ним нека им ги позлати рацете, зашто во нивни раце се двата живота на секое породување.
|