RE: Психолошки фактор

RE: Психолошки фактор (Целосна верзија)

Форум >> [Забременување] >> Проблеми со забременување

Порака

LoveableMe RR -> RE: Психолошки фактор (20.11.2014 22:57:01)
скаред, наполно те разбирам, Шарлот е вистинска приказна за тешка борба, помина ИВФ, што не правеше за дете па потоа посвои едно слатко девојче, во меѓувреме почна да оди на акупунктура и почна да џогира, а по усвојувањето остана бремена со девојче, па го прашуваше докторот дали да трча и трчаше до 9-ти месец. Поентата е дека психолошкиот фактор и те како е важен, чувствата што ти е јавиле при гледање на филмот се нормални, кај сите понекогаш се јавува некое од тие чувства, помешани нејасни те бес, те плач, те разочарување и сл. Знај не си сама, многу од нас сме како тебе соочени со истите проблеми, но мора да продолжиме понатаму до крајната цел[sm=duda.gif]

Hopeful RR -> RE: Психолошки фактор (21.11.2014 11:36:14)
Сите сме се идентификувале со Шарлот, баш ја гледам деновиве. Порано кога бев мала и првпат ги гледав, потајно се плашев да не ми се случи такво нешто, и од сегашна перспектива кога ги гледам, се кршам на пола. Посебно на моментот кога се соочи со Миранда, моментот со мајката на Треј, подоцна и абортусот на Шарлот и слично. Секако, има многу добри лекции од таа приказна - тоа со акупунктурата, и тоа за личната одлученост да се има дете без оглед на начинот на кој ќе дојде. Шарлот знаеше дека тоа е тоа што го сака и и покрај серија неубави случки, развод, абортус, што не, на крај пак завршува со најдобрата опција. Во целите овие патешествија, најбитно е да не се изгуби целта и да се фокусираме на себе.

LoveableMe RR -> RE: Психолошки фактор (21.11.2014 14:47:49)
Дел од постовите се префрлени во делот Неплодност и туѓа бременост.

scared RR -> RE: Психолошки фактор (12.12.2014 23:22:04)
Јас стварно веќе не знам како да се справам со ова и како бар на кратко да побегнам од темата неплодност. Како што кажав пред тоа гледањето филмови ми помагаше да се опуштам се додека и во нив не почна да се збори за тоа. Еве вечерва кога баш малце се оправив од уште еден неуспех (добив циклус денеска) пак се ми се сруши над глава[sm=zmeden.gif] Обично навечер гледам Јади бурек со Јанко, онака интересен ми е па се занимавам, ама кога почна и тој да збори на оваа тема, ми идеше да исчезнам во моментот и просто не ми се веруваше дека и тука ќе ја дочекам таа тема.Кажуваше за негов пријател успешен бизнисмен кој немал деца, како ништо не му значело без деца, па почна да не сожалува ние што немаме, како никој да не ни е во кожа, па вака па така, жими се се осетив мизерно и безвредно [sm=zmeden.gif][sm=smiley19.gif] како што ќе ни го животов ако немаме деца [sm=smiley13.gif]

mimiii -> RE: Психолошки фактор (12.12.2014 23:40:32)
Scared kolku mi e poznata taa tvoja prva recenica od tvojot post,nikako ama nikako i jas nemozam da se odalecam od taa misla.Sinoka bas so soprugot razgovaravme kolku nie tie godini ne ziveeme tuku non stop sme vo nekoe iscekuvanje,a segasnosta ja zaboravame,no sto da se pravi,kako da si pomogneme koga toa e posilno od nas.

scared RR -> RE: Психолошки фактор (12.12.2014 23:52:21)
Не може едноставно не може да се побегне колку и да сакаме ние секаде околу нас се зборува за тоа и едноставно тоа не враќа пак на истите мисли. Ко за беља пред малку чув за уште една бременост на пар кој не е ни во брак ниту па планирал деца и плачам ко будала по дома, среќа мм спие не сакам да ме гледа ваква се правам силна пред него а срцево ми се кине од мака.

lolla RR -> RE: Психолошки фактор (13.12.2014 9:49:30)
Скаред, јас понекогаш (па и почесто) си мислам дека не постои такво нешто како психолошки фактор, туку само е измислица за тие што си исчекуваат да се чувствуваат подобро. Се надевам дека сум во голема грешка. Исто мислам дека стерилитетот има повеќе фази, прво се надеваш цел возбуден, после некој месец сфаќаш дека не секогаш успева од прва како кај многу други пријатели, после година викаш дај да испитам по нешто. Па сексот станува обврска, па се повеќе испитувања. Па да, плачење навечер откако мажот ке си заспие за да не види колку ти е тешко (голема грашка, и двајцата сме во истото ср**е). После еден период викаш што биде нека биде, како да е веќе сеедно, па се фокусираш на останатите делови од животот кои биле занемарени последните 3 години, надвор од темата за спермограми, постапки ко хсг, хсц. И тоа трае едно 6 месеци и после веќе сфаќаш дека е време за инсеминации и откако гледаш дека и тие тешко идат, веќе сфаќаш дека ке биде ИВФ (нешто што од мал си слушал за него ама никогаш не си мислел дека ке го правиш и ти). Итн итн... може малку депресивно звучам ама сепак едно знам кој пар тргнал по овој пат и ке се стигне до бебе. Господ е голем, и мислам дека овие борби им ги доделува само на најсилните.

LoveableMe RR -> RE: Психолошки фактор (13.12.2014 10:24:55)
scared, мислам дека наполно те разбирам, исто и лола и другите кога ги читам, се наоѓам во постовите, нема да се повторувам, но мислам дека девојките кои се поорганизирани, повеќе се заангажирани во животот, бракот, повеќе се оптеретени со планиеање, организирање, мислат за се, се замараат повеќе, потешко им оди забременувањето. Јас признавам сум една од тие со особини што ги набројав и мислам за мене чарето е да се пијанчам еден два месеци, ха ха, се зафркавам сакам да кажам да си пивнувам по нешто еден два месеци, да го блокирам мозокот да не се замарам со се и сешто, дека ќе бидне, за жал мислам дека тој психолошки фактор е многу силен кај мене, зошто многу често мозокот ми работи сто на саат....така што барај начин за исклучување, дали јога, вежбање, чаеви за опуштање, било што да се оттргнеш со мислите, колку и тешко да звучи упорност да се успее до целта... друго чаре не гледам, зошто докторите се ќе направат, но мора малку и сами да си помогнеме, секоја на начин што мисли дека е најдобар за неа.....

Hopeful RR -> RE: Психолошки фактор (13.12.2014 14:19:19)
И јас се повеќе мислам дека психолошкиот фактор е само делумно виновен - и тоа само во случаи кај што има траума или нешто слично. Митот со муабетот - ај опушти се и ќе биде, толку е извикан и неточен, што се уште ми се вришти кога ќе го чујам. Еве јас не сум таков човек - да планира, да организира, да сака контрола, напротив - ниту се замарам за многу ствари, ниту ми беше гајле за свадбата, едноставно не сум таква, а пак завршив со дијагноза стерилитет. Колку и да проба човек да се опушти, да не мисли на тоа, не може, кај и да ти се мислите, срцето ти е на едно место... Се откорнав од вежбање, работа, други активности, друга работа, искачање... нема, тоа е. Додека не се реши проблемот, стои празно место. Башка не сме машини па ај сеа нема да се секираме и нема да мислиме. Битно е човек да е опуштен, апсолутно, ама не дека тоа е мистериозното решение на проблемите... Кај нас се покажа дека и покрај стрес, и покрај неопуштеност, требаше да се хакне организмот со ивф и да излезе ок. Има и парови што со опуштање останале трудни, кој да знае... Ние ги поминавме истите фази. Од возбуда, исчекување, радост, толерирање неуспеси, па denial, разубедување, трчање по доктори, распоред за секс, расправии, депресии, пијанчење и тоа ехее, кенкање на доктори... што не. Од тоа дека не бе, немаме ние проблем, каква инсеминација, какво ивф, тоа не е за нас, па се до тоа дај аман да почнеме со стимулација... Во меѓувреме, ни помагаше да се дружиме со луѓе што немаат деца и што не се во фаза на правење дете. Едноставно, други се темите на разговор, друга е енергијата, можеме заеднички да мрчиме за мајките со колички што се буткаат секаде или за деца што вриштат, и да не е тоа во контекст на стерилитет, туку ете, обичен лабав муабет. И секако, ни помогнаа успешни приказни на други парови што поминале низ истото и излегле од другата страна, со дете во раце. Иако не зборевме со многу луѓе за тоа, сепак, случајно дознавме за еден колега на мм кај кој успешно било 3-то ивф, и тоа ни даде таква надеж, не можам да ви опишам! Цело време си викавме, ете, ќе не биде и нас. Тешко е, сите го знаеме тоа, ама нема откажување. Се е фаза, и вербата во успех на крај е најбитна. Стварно верувам дека секој што тргнал по овој пат има сила да го поднесе и да го дооди до крај, со бебе во раце.

Kvisko -> RE: Психолошки фактор (14.12.2014 19:43:59)
И мене ми се вришти од тоа опушти се и ќе биде. Не е баш до опуштањето ако има конкретни проблеми. Тоа што не се откриени не значи дека ги нема. Може да се на некое молекуларно ниво па само со ИВФ може да се решат. Тоа никој не го знае сеуште. Кога се работи за луѓе два и два никогаш не се четири. Опуштањето е битно само да го пребродиме овој тежок период без да завршиме на некои тешки медикаменти за смирување или да не отидеме во депресија. И мене многу ми помага дружење со луѓе што немаат деца и не се во фаза правење деца зашто стварно се други разговорите. Само што за моја несреќа се помалку и помалку имам такви луѓе во околината. Сите се во бебе филм и сите ко за инат брзо успеваат во тоа или ако се мачат се мачат за второ дете веќе си имаат едно што им дошло без мака. Туку другарки помагајте како да се подопуштам сега кога сум при крај. Нешто ме фати паника сега околу ИВФ. До сега си бев и ако стигнеме до тоа не е битно само да дојдеме до бебе. Лапароскопијата некако ми даде шанса дека ете ќе биде природно ама веќе 6 месеци ништо нема па сега одиме на крајната инстанца. И сега кога се гледа крајот се упрпав не знаете колку. Се нешто сум нервозна деновиве. Можеби зашто тек сега сум соочена со бирање лекари и подготовки не знам. Можеби ќе ми биде полесно кога ќе знам кај кого ќе одам. Свесно знам дека тоа е решението ама некогаш ме фаќаат емоции и страв што ако не успееме ни со тоа и слично. Дури и ММ ми рече ако си ваква нервозна поарно ич да не одиме на ИВФ џабе да трошиме пари и нерви па се карав и со него дека стресот нема врска. Скроз без врска е ова моево нервирање ама ај ваљда ќе ми помине до Нова Година па потоа со нови сили во нови победи.

Hopeful RR -> RE: Психолошки фактор (14.12.2014 22:13:35)
Kvisko, ич не се секирај [sm=smiley36.gif] Се зезам со муабетов, извини, ама стварно, дај боже ивф да ти биде пријатен спомен како што мене ми е. Делува страшно и напнато и далечно, ама не е. Ич не е битно дали е природно или не, битен е крајниот резултат. И јас се пореметив, ајде собирање документи, па ајде чекање, па ја слушав матичната психо со муабети - ехее ќе добиеш ваучер, ама дали ќе ти се имплантираат е прашање (?!!), па ајде не сега после, па чекај закажани термини, па мм додека да закаже за него, матичниот не му работел не знам кога, па после одмори имало... Почнавме со документи во февруари, ваучерот го добивме крај на мај, па јас сакав одма во јуни, мм - не, во септември... па планирај одмор на трчање, без лезет, броени денови. И мм со истиот муабет - кај со ваков став ќе правиме ивф, види каква си нервозна и напната... И кога почна постапката - јас уште позбунета, ми требаше време да се завозам и да почнам да контам што се случува... Нема друго чаре освен тоа што си го кажавме веќе - дружење со парови без деца, искачање, ишкање на мислите, ангажирање со други работи, и ќе помине времето, ќе си легнат работите. И подобро е да не си преголем оптимист, искрено, и да оставиш простор дека може нема да излезе. Мора да задржиме здрава психа, а мислам дека осетот за реалност е битен дел од тоа. Едноставно, стисни задник [sm=smiley36.gif] и терај! Ништо не е фрлање пари, и врска нема опуштањето. Скроз си во право дека нема одговори на се, и дека кај паровите има многу проблеми што не ги знаеме - еве ние, на пример. Уште не знаеме што ни беше, наводно ништо, и се реши со ивф. Којзнае што имало таму негде што не се случувало до пред ивф-то... Инаку, баш на тема психолошки фактор, морам да споделам со вас друг момент. Луѓево и коментариве се значи, стварно на ниво - мм му кажал на еден негов другар дека сме трудни со ивф и овој со цел памет го прашал - а ти сигурен ли си дека е твое? Мисламмм!!! Си размислувам денеска и стварно се навредив! Ај ок, човекот стварно нема поима како одат тие ствари и што е ивф, ама се кажува ли бе такво нешто... Свашта. Се изнапишував, извинете, но само уште ова - сета оваа голгота ме научи на едно нешто - да си терам по мој ќеиф и ич да не ми е гајле за другите од страна. Сите ние што знаеме што е борба со стерилитет ќе излеземе од другата страна како победници, и нема да криеме низ што сме поминале бидејќи тоа се лузни здобиени во битка! Ова го прочитав на еден сајт и мисла водилка ми е цело време [sm=smiley1.gif]

LoveableMe RR -> RE: Психолошки фактор (14.12.2014 22:39:14)
Квиско, убаво е да си опуштена при самата постапка, иако не е лесно со толку примање на хормони, дефинитивно. А кавгите со мажињата кога сме во процес е нормално, нервозни сме од исходот, па уште и со терапиајта, плафон! Најди си начин нешто што те опушти, празнициве или китење елка, гледање филмчиња, новогодишни забави концерти, нешто во тој фазон. Јас пак еве читам и немам никаков проблем да се дружам со парови со деца или да одам по детски родендени, со маж ми уживаме и со пријателите и со децава кога си играме, воопшто не го чувствуваме тоа како проблем, баш мене ми е како настава во природа...не знам, се прашувам дали е нормално, бидејќи сите кои немаат деца барем што ги знам, се чувствуваат исто како што спомнавте повеќето погоре?[sm=zmeden.gif] Јас пак обратно, кога сме излезени и во друштво без разлика дали со пријатели со деца, без деца, како да не мислам на тоа, ме опушта дружењето, а најтешко ми е кога ќе дојдам дома и кога ќе сфатам дека сме со мм сами, тоа некако повеќе ме боли, но се трудам да го игнорирам како чувство, може длабоко во мене стои но на површина се правам дека го немам..... Хопефул убаво кажа битки добиено со лузни, тоа е, тука сме да се тешиме, помагаме споделуваме и за некое време да се префрлуваме на другите форуми[sm=smiley1.gif]

blue_blue -> RE: Психолошки фактор (15.12.2014 14:48:29)
Еднаш пишував на темава, ќе пробам пак може ќе успеам подобро да доловам што мислам дека мене ми помогна по однос на психолошки фактор, па може некој ќе се пронајде и ќе успее во својата борба. Loveable, Hopeful, а посебно Kvisko ми станаа драги толку многу да некогаш имам чувство дека ги знам од секогаш. За Hopeful се радував како мало дете, и најискрено верувам дека и за другите две ќе се радуваме. Кога ја читам Kvisko ми се чини ко себе да се читам и скроз се идентификувам со нејзината ситуација - сита бев и јас - е како се ми успеало во животот - паметна сум, упорна, знам што правам - е како ова не можам да го решам. И ги имав сите фази кои ги опишувате. Најтешко ми беше да ја сварам информацијата дека треба да одам на ИФВ. Тоа ми беше баук, тоа е за безнадежни слуачи, зошто јас? Па нели немаме проблем, па нели се е ОК, па нели и природно останав бремена....И најпаметно што направив беше што не се впуштив во ИФВ додека за тоа не бев психички спрема, односно дека во мојата глава тоа не стана решение на проблемот. Нејќу да се прамав паметна, ама на Loveable сакав за второво ИФВ да и кажам да почека, да не го прави баш затоа што имав впечаток дека влета во него, ни сама не беше сигурна дека ќе и успее, ни сама не беше на чисто дека направила претходно се што треба за да сега ова и успее...Ми личеше дека го направи од што мораше за да не и истече ваучерот. И не сакам да кажам дека затоа немало успех - секако има и некое медицинско објаснување и тоа треба прво да се реши, само сакам да кажам дека и кога ќе се реши ако ние влетуваме во ИФВ неспреми во главата за него таа наша неспременост може да влијае на неуспехот. Верувам дека третото ќе биде успешно - нов доктор во кого ќе има повеќе доверба, решени нерешените проблеми медицински и подготвена девојка за ИФВ. Јас влегов во ИВФ кога во глава доброволно го прифатив како решение за мене. Тоа ми беше клучот. Не го прифатив како клуч ниту кога Лазаревски ми го кажа, ниту кога Петановски ми го кажа. Не знам зошто, ама како да не им поверував...Но кога еден доктор во Брисел кај кој бев за трето мислење, ме ислуша цели 40 мин да му ја раскажам целата историја и после смирено најдобронамерно на всет не погледна во очи мене и сопругот и ни рече “Видете вака, вие може да се обидувате природно - медицинска пречка за тоа нема, се што требало да направат лекарите направиле и од нив веќе нема што да се бара. Може да ви успее утре, за една година, за 5, а може и никогаш. Со ИВФ имате пгромни шанси да ви успее одма баш затоа што немате проблем“. Оставам на вас да олучите дали ќе пробувате, а може никад нема да успее или сакате да одите на ИФВ...мене тоа ми одѕвонуваше во уши....И нормално си реков - треба луда да сум да чекам - ќе го решам ова. После сум пишувала - идев на сите заебанции - ја терав целата постапка најревносно ама не го имав исходот на ум...Ни вака ни така не очекував да биде, едноставно одев и примав нинекции, ми мереа фоликули, ама тоа го правев повеќе механички дека тоа е клучот не дека - ете сега мора да биде. ќе биде, леле колку фоликули има, леле колку ми е естрадиолот - ПОЈМА НЕМАВ! си остаив тоа докторот да си бере гајле...и на денот на пункција идеме таму и сестрава му вика на маж ми - имавте 3 дена апситненција. И он вика - ехеее, не три дена може недела - две и таа го гледа - вика, ама најарно е три дена за да бидат нови и добри, ама ај нема везе....и на крај испадна дека морале да направат ICSC и до ден денеше се заебаваме дека едното дете ни е со долата [sm=jezicek.gif] и кога ќе не изнервира се смееме - за ова ли доплаќавме....ама искрено не ни знаев што направиле додека не ја видов сметката и не ми беше гајле....тоа гајле докторот го береше..И на никој не кажав - ни на мајка ми ни на сестра ми, на никој! Нејќев да ме прашуваат и да ми ствараат притисок и да ми зборат - ќе видиш ќе биде...Од кај знаеш па ти дал ќе биде... Бев смирена дека јас се што можев направив...И не лежев дома 14 дена и не ми беше тоа на ум нон стоп...Знаев дека тоа е клучот - е дал од прв пат ќе се отклучи вратата или од трет пат - тоа не е во моја моќ. А ако не е во моја моќ нема ни да го мислам. Се распишав ја ко по обичај, ама се надам ви помогнав

LoveableMe RR -> RE: Психолошки фактор (15.12.2014 14:57:38)
ИЗВОРНА ПОРАКА: blue_blue .......Најтешко ми беше да ја сварам информацијата дека треба да одам на ИФВ. Тоа ми беше баук, тоа е за безнадежни слуачи, зошто јас? Па нели немаме проблем, па нели се е ОК, па нели и природно останав бремена....И најпаметно што направив беше што не се впуштив во ИФВ додека за тоа не бев психички спрема, односно дека во мојата глава тоа не стана решение на проблемот. Нејќу да се прамав паметна, ама на Loveable сакав за второво ИФВ да и кажам да почека, да не го прави баш затоа што имав впечаток дека влета во него, ни сама не беше сигурна дека ќе и успее, ни сама не беше на чисто дека направила претходно се што треба за да сега ова и успее...Ми личеше дека го направи од што мораше за да не и истече ваучерот. И не сакам да кажам дека затоа немало успех - секако има и некое медицинско објаснување и тоа треба прво да се реши, само сакам да кажам дека и кога ќе се реши ако ние влетуваме во ИФВ неспреми во главата за него таа наша неспременост може да влијае на неуспехот. Верувам дека третото ќе биде успешно - нов доктор во кого ќе има повеќе доверба, решени нерешените проблеми медицински и подготвена девојка за ИФВ. ..И на никој не кажав - ни на мајка ми ни на сестра ми, на никој! Нејќев да ме прашуваат и да ми ствараат притисок и да ми зборат - ќе видиш ќе биде...Од кај знаеш па ти дал ќе биде... Бев смирена дека јас се што можев направив...И не лежев дома 14 дена и не ми беше тоа на ум нон стоп...Знаев дека тоа е клучот - е дал од прв пат ќе се отклучи вратата или од трет пат - тоа не е во моја моќ. А ако не е во моја моќ нема ни да го мислам. Се распишав ја ко по обичај, ама се надам ви помогнав Блу-блу, не знаеш колку ни помагаш најмногу на свет, абе јас една година трчкав правев испитувања секакви по доктори, што пари се изнададовме, па прашуваме по триста места, читавме по Интернет да бараме чаре и сите ми викаа ок е, не треба ништо, после Димитров ми рече можеби хистероскопија, за на крај да прашам неколку доктори и еве сега Петановски, кој ми рече исто: не, нема хистероскопија...досега кај мене она што сега Петановски го установи е само недостиг на витамин Д, можеби тоа било чарето за моите неуспешни ИВФ не знам, зошто и кај мене во најголем дел докторите викаат абе се е ок, ама ете не бидна, можеби докторите не се посветуваа доволно, можеби така требаше да бидне не знам.... ...исто ми ги читаш мислите......сега сериозно се размислувам за трансфер со смрзнатите емрбиони дали воопшто да кажам дома зошто и тие ми зборат како сите домашни и тоа дополнително ме нервира...може и јас така ќе направам криешкум....

Hopeful RR -> RE: Психолошки фактор (16.12.2014 10:21:23)
Како психијатриска група за поддршка сме, седнати во круг [sm=smiley36.gif] Ама да, факт е дека сите сме поминале или поминуваме низ истото и точно знаеме секоја од нас како се чувствува. Исто и јас, се пронаоѓав и се уште се пронаоѓам себе си во вашите зборови и ве разбирам комплетно. За се треба време, во смисла на точен тајминг. Може некоја сама свесно ќе го создаде, може кај некоја ќе се поклопат коцките, но факт е дека не е се до нас. Јас искрено имам онаков потсвесен момент во кој верувам дека се што се случува се случува со причина, и дека колку и да е лошо во моментот, не носи кон нешто подобро што тек подоцна ќе ни се открие. За ивф треба подготвеност, и те како - и ние двајца бевме долго време уплашени, гледајќи го како задња шанса и логика - што ако не успее? Додека правевме инсеминации, си викавме - добро, ако не успее ова, ќе успее ивф, ама кога дојдовме до ивф почнавме да сфаќаме дека ако не успее тоа, нема друго решение освен следно ивф, и следно ивф. Тоа за нас беше тежок момент, ама сфативме дека тоа е нашиот пат, и едноставно, стиснавме гс. Ви текнува на моментот leap of faith во Индијана Џонс? [sm=smiley1.gif] Кога требаше да чекори по воздух? Тоа беше и ивф-то за нас. Исто така, благодарение на докторот, биохемиската бременост со последната инсеминација успеавме да ја сфатиме како елан и охрабрување да трчкаме по документи за ваучер и општо добар знак за ивф-то, така што од лош настан добивме сила да буткаме напред. Штознам, мислам дека е до комбинацијата на сам да си ги направиш стварите, сам да се спремиш, и општата нареденост. Додека сами не се ставиме во мод за ивф, мислам дека само по себе тешко да дојде. Не може ништо на сила, факт, и никогаш не е ние кога сакаме туку тоа кога сака, но ако сам си ги побараш нештата, поголема е шансата да ги добиеш. Loveable Me, само терај напред! Според се што гледам, мислам дека сега имаш одличен старт со попосветен доктор, и тоа е многу важно и за твоја посилна психолошка подготвеност. Се лошо досега е само информација плус за следниот пат да не се повтори, и само напред!

LoveableMe RR -> RE: Психолошки фактор (16.12.2014 10:33:27)
ИЗВОРНА ПОРАКА: Hopeful За се треба време, во смисла на точен тајминг. Може некоја сама свесно ќе го создаде, може кај некоја ќе се поклопат коцките, но факт е дека не е се до нас. Јас искрено имам онаков потсвесен момент во кој верувам дека се што се случува се случува со причина, и дека колку и да е лошо во моментот, не носи кон нешто подобро што тек подоцна ќе ни се открие....... Штознам, мислам дека е до комбинацијата на сам да си ги направиш стварите, сам да се спремиш, и општата нареденост. ......... Не може ништо на сила, факт, и никогаш не е ние кога сакаме туку тоа кога сака, но ако сам си ги побараш нештата, поголема е шансата да ги добиеш. Потпис! Треба добар доктор, добри испитувања направени и ете да се поклопат коцките во мозаикот, но знам дека има парови кои се скептични дали ќе им успее ИВФ, други кои веруваат и на едните и на другите кога треба да биде биднува. Искрено, не се согласувам дека спремен треба да бидеш за да успее ИВФ, можеби има врска, но е е пресудно. Колку случаи читам и сум правела муабет, вика не бе ова нема шанси да успее, па биднало така што нема правило, поточно кога треба да бидне ќе бидне. Само не ми е јасно како при силување често биднува (што во никој случај не треба), а жената нормално се противи? Може црн пример, но поентата ми е не е паметот само да го натераш дека ајде сега ќе бидне. Јас за двете ИВФ-а дома секој ден визуелизирав растење на емрбиони, гледав видеа, му зборував на стомакот со саати, раскажував за фамилијата кои сме што сме, роднини пријатели, листав албуми, па џабе не бидна.... Да заклучам со истата фраза: треба да се поклопат сите коцки во мозаикот за да бидне, а дотогаш нашата психа треба да остане силна.....

Hopeful RR -> RE: Психолошки фактор (16.12.2014 10:51:01)
Така е! Не знам ни како човек да се спреми за такво нешто како ивф, не ми се верува ни дека има метод за тоа. Јас сакав, чекав, се ок, ама сепак бев уплашена и спремна дека нема да има ништо, дури и повеќе од тоа дека може да биде успешно. Веројатно слично е со она, колку сме сите ние подготвени да бидеме родители. Мислам дека никој никогаш не е вистински подготвен, и ај за парови што случајно останале трудни, ама дури и парови што чекаат бебе се преиспитуваат дали се спремни. Може ние, со борбата со стерилитет, мислиме дека сме којзнае што, спремни, посветени дрн дрн, ама еве - мм има периоди во кои се преиспитува дали е спремен или способен за тоа што не чека, здравје. Не дека не сака, нормално, ама мислам дека човек за ништо во животот не е спремен се додека не се најде во ситуацијата и не ја извози вака или онака. Имам и јас моменти во кои си викам - чекај, ќе знам ли што да правам и како да се однесувам, ова не е нешто тек така, туку промена на цел живот. И само имам верба и надеж (hopeful [sm=smiley1.gif]) дека само ќе ми се каже. Ние двајца сме свесни дека имавме мнооогу среќа што ни се поклопија деловите од мозаикот, и би било неблагодарно да кажам дека се тоа е мое дело, дека јас сум си го направила и јас сум заслужна. Да, го збрзав ивф-то, напнав со инсеминации, документи, постпапка, но има нешто што е вон мој домет и што овој пат ги свртело нештата во моја/наша корист - сакате викајте го духовност, божја инстанца, судбина, медицина или што и да е, но штом дојде кај нас, доаѓа кај секој, сигурна сум.

Kvisko -> RE: Психолошки фактор (16.12.2014 10:54:10)
Леле девојки еден ден ме нема а вие сте се распишувале. Браво за вас. Стварно сте супер поддршка. И јас се согласувам дека некогаш треба да си дојдат сите коцки на место за да биде. До тогаш само да си пружаме поддршка и да се бодриме една со друга за на крај деата да имаат нормални мајки кои ќе може да им се посветат. Јас баш за тоа што го кажа Hopeful некако с еплашам од ИВФ можеби. Тоа ми е како последна шанса. Се до сега ми беше со надеж ако ова не успее ај ќе усее можеби ИВФ, иако секогаш си викав ИВФ е за оние со многу проблеми јас еднаш останав природно бремена. Испадна дека ете и нас ни треба зашто во меѓувреме многу нешта се сменија се намножија купи проблеми и од една и од друга страна и тоа е тоа. Вчера искрено денот ми беше ко сон. Отидов прво кај матичната за брисеви, крвна слика и слично па таму со неа одлучувавме кај кој лекар па на крај одбравме еден со лотарија и на крај отидовме во Ремедика и по препорака на лекарка што многу ја почитувам завршивме кај друг и на разгледување опции дали сепак можеме да добиеме ваучер преку Фонд. Болницата остана иста ама лекарот сега е Димитров. Сега за сега ми се чини дека е ОК. Месецов ќе ме следи зашто секако имаме само 3 инсеминации и сака да види што се случува со спермограмот и дали ни требаат некои дополнитени испитувања па здравје боже 2015 ќе почнеме. Само кога и како не знам. Си викам ај ќе имам време психички да се подготвам. Вчера сите лекари што ги видов (освен Димитров) почнаа да ме подготвуваат да се наоружам со трпение дека можеби нема првото да биде успешно итн, итн ама дека секако на крајот од процесот ќе добијам дете и слично. Сега денес сум си на мислам дека можеби ете било карма со него почна ова патешествие (тој прв ми го виде и отстрани септумот и ме прати на трансфузиологија) со него ќе заврши. Ете така сакала кармата. За кажување нема никому да кажам. Мајка ми знае да прави несакајќи притисок (со најдобра намера), свекрва ми е премногу емотивна и слично. Така ме советуваше и матичната. МИ рече ние тројца ќе седнеме ќе одлучиме и никој нема да знае за да чувствувате дополнителен притисок. Loveable искрено се надевам дека овојпат ќе успеете. Навистина е време тоа да се случи и ми се чини дека сега ти се коцките поклопени. А што се однесува до тоа дружењето со парови со деца и играње со деца. Мене баш тоа што го опишуваш ми е проблем. Јас кога сум со деца со возрасните не правам муабет, ептен се дружам со нив, ама потоа кога ќе дојдам дома е проблем, влегувањето со празен стан (во кој има и празна соба која чека дете) ме убива. Кога сум излезена со луѓе што не се во филмот деца доаѓањето дома ми е полесно, нема празнина останува само потсетување на тоа како убаво сме си поминале.

Hopeful RR -> RE: Психолошки фактор (16.12.2014 11:11:28)
Kvisko, стравот е тој - ако не успее ивф, решение е следно ивф, и звучи поразително, но не е. Од сегашна перспектива, дури и пред позитивниот тест, си викаме - како не знаевме да почнеме порано, и со инсеминации, и со ивф, ние будали ќе чекаме природно па природно [sm=smiley36.gif] Ај дали ќе правиме операција, не нема да правиме, е ај ќе правиме, па сеа инсеминација, мора ли сега, ај за некој месец, и додека да се свртиш, поминале години... Терај напред и ќе дојде. Една другарка еднаш уз муабет ми плесна дека всушност кај сите е плукни-залепи освен ако не си дел од тие 10% патологија, што мене многу ме навреди своевремено, но потоа сфатив дека е така. Тешко е прифатиш дека ти си дел од малцинството, дека ти си исклучок и дека за тебе се пишува во медицински учебници... Ивф делува далечно, делува дека е за други, тешко е да се соочиш со него, но нема друг начин, колку побрзо се почне со тоа, толку подобро. Ние имаме едни пријатели со сличен проблем кои не ни почнале со испитувања, а годините им поминуваат, и не знаеме како да ги натераме да сфатат дека ивф е реалност, и одлична опција. Не сакаат ни да разговараат, и не им се мешаме. Добро е што ние тука разговараме и можам искрено да ти кажам - немој да се плашиш, само почни, и се ќе биде ок. Баш ми е мило што сте одбрале доктор за кој освен професионално, и интуитивно имаш добро чувство, тоа е многу битно. Соработката со докторот и довербата во неговите одлуки е клучна, и сигурна сум дека ќе бидете задоволно.

blue_blue -> RE: Психолошки фактор (16.12.2014 12:05:09)
Викам јас на иста бранова должина сме [sm=smiley36.gif] Ова подолу е мое животно мото. Затоа и мислам дека сум таму каде што сум, не само по однос на децата, туку и за други работи во животот. Никогаш не се откажувам и никогаш не гледам назад, посебно не ги повикувам лошите искуства да се самосожалувам или да се лутам што мене ми се десило тоа. Во таа смислам мислам дека има врска психолошки фактор, само како некоја енергетска дополна на она што медицински мора да се направи. Еве пример - јас (а гледам и Hopeful) биохемиската не ја доживеав како трагедија, па да плачам, па нема - нема само на неа да се навраќам и да разгледувам причини зошто се десило, па не знам докторот бил крив...не бе - мене тоа ми беше знак дека можам трудна да останам, ама не во тој момент...Најевројатно немаше да ја доносам бременоста бидјеќи имав голем септум, се гледаше убаво на HSG-то, дури и на обично ехо. Така да мислам, дека треба и мора да се тераб напред, иако морам да ви кажам дека имало моменти кога стварно сум се прашувала што ова ми требаше. Не сакам ич да ви кажам дека не треба да го одите патот - далеку од тоа, само не знам....некад ми се чини дека мајчинството е overrated и дека се претерува кога се збори дека тоа било најубавата работа на светот - демек животот не ти е исполнет ако немаш деца...Ене ги, ги имам, фала на универзумов здрави прави се, и мислам дека добро се снаоѓаме со маж ми, ама боже драги многу се бре напорни и захтевни...Имав чувано деца порано и бев сигурна дека точно знам што ме чека и се си знаев од почеток и за хранење, бањање, пелени, спиење...и тоа беше лесниот дел...Стана неподносливо напорно и енергеткси захтевно од 2 години натака...абе мислам дека мозоков ке ми попука од воспитување, објаснување...Али ко шо викаат - што си посеал тоа че си жнееш..Така да стравовите дали и како ќе се снајдеш Hopeful, се реални и валидни и не можеш да знаеш како ќе се снајдеш, ама со гаранција ти тврдам дека за твоите деца ти ќе си најдобрата мајка на светот. Ајде, на сите три ви посакувам од се срце да се читаме догодина во темите за близнаци, Hopeful ми е веќе со хога ипол таму, а Kvisko и Loveable не се заебавајте - мажите под рака и ајт во Ремедика. Занете више дека тоа е и мојата болница (јас Петановски го обожавам) - така да ќе биде успешно и ве чекам после да ми кукате во темите за близнаци [sm=jezicek.gif] ИЗВОРНА ПОРАКА: Hopeful Јас искрено имам онаков потсвесен момент во кој верувам дека се што се случува се случува со причина, и дека колку и да е лошо во моментот, не носи кон нешто подобро што тек подоцна ќе ни се открие.

Hopeful RR -> RE: Психолошки фактор (16.12.2014 12:45:07)
blue_blue, те обожавам! [sm=smiley36.gif] Се смеам сама на глас на муабетов за децава, ама скроз си во право. Ние со години си викавме - ај само да останеме трудни па после лесно, ама ни тоа не е така. И му мрчевме на докторот кога истото ни го викаше - ако вие сега се нервирате за пропадната инсеминација, кај ви е енергијата за после, кога ќе ти бараат пари, кола...? Секој ден искачаат нови работи уште сега, мозокот ми е 300 на саат, и се смееме со мм дека ќе се опуштиме веројатно тек кога ќе им направиме свадби [sm=smiley1.gif] За биохемиската, ептен се разбираме. Ние долго време бевме во филм дека едноставно не се случува никаква интеракција меѓу нас двајца, како да телата ни се одбиваат, и тоа многу не погодуваше. Кога се случи, јес да беше болно и жалосно и језиво, накратко после тоа се радував дека ете, нешто се случило, сме се споиле, некоја недела сум била трудна и дека сигурно има некоја добра причина зошто тоа не останало - може не било генетски во ред, може ќе било со пречки во развој, кој да знае, скраја било. Пошто збориме за психичко јакнење, морам да ви кажам дека имаме еден виц муабет со мм уште од пред да останеме трудни што многу ни помогна - замисли на сета мака сега, да се секираш после за кецови, искачање, до колку саат сакале во град, па сакале сељачка музика да слушаат,... море има да бидат фини и послушни и крај! Отидовме до таму што се смеевме ако се лоши и се пекмезат дека ќе ги тераме да ни отплатат за се што сме потрошиле додека сме ги добиле [sm=smiley36.gif] Знам дека ви звучи безврска, може и бизарно, ама тоа беше и е нашиот начин да се справиме со тоа што ни се случува. Досега, функционира [sm=smiley1.gif]

scared RR -> RE: Психолошки фактор (16.12.2014 12:56:57)
[sm=smiley36.gif] Hopeful истиот муабет и кај нас, баш и јас си помислив некој да не чуе ќе рече дека сме неарни [sm=smiley36.gif] Си викам за ова што сега не мачат додека да дојдат после тоа ќе си го добијат , со гризење по газињата [sm=smiley36.gif] Па си правиме муабети за искачање во град , за дечковци.девојки, па кога ќе бидеме стари може ќе не шутнат некаде [sm=smiley36.gif] па каква облека ќе носат, триста глупости , ама некако во тие моменти бар јас баш убаво и среќно се чувствувам. Инаку вчера по некоја игра на судбината, жената која работеше во билната аптека каде што купував чаеви е бивш паталец како сите нас, луѓе јас со жена што прв пат ја гледам во животов правев муабет цели 40 минути, се осетив разбрана, како конечно има кој да ме сослуша , сфати и помогне. Толку ми помогна женава жива и здрава да е, и ми рече кога ти треба муабет слободно дојди ќе разговараме [sm=smiley1.gif]

Hopeful RR -> RE: Психолошки фактор (16.12.2014 13:09:10)
Муабетот и разбирањето се најбитни во вакви ситуации, така е. Понекогаш со непознати повеќе ќе се разбереш отколку со блиски, па дури и во кругот на семејството. А муабетот оди до таму што на пример, кога гледаме некој распекмезен тинејџер во град, или мали девојчици како се трескаат на селска музика, си викаме - ете, ти ивф ќе правиш, они после сељаци ќе станат [sm=smiley36.gif] Не пишав претходно - Kvisko и Loveable Me, ич не кажувајте на никого за се што планирате. Подобро во тесен круг, позаштитено се осеќа човек. Инаку оди после објасни, сите само тоа ќе прашуваат, секој ден што сте, до кај сте...

lilika9 -> RE: Психолошки фактор (16.12.2014 16:31:27)
Здраво девојки,случано шетав по форумот и ја видов темата - штета што предходно не ја видов да се мотивирам малку меѓу вас. Се што пишувате тука се наоѓам и јас. Нема проблем, а 3 години и повеќе неуспешни обиди. Сите испитувања направени све како по книга. И тоа е тоа што ме мачи најповеќе, јас сум решена да се оди до крај, да се проба се, а мажот ми се крие, несака да си признае дека ако немаме проблем го имаме. Еднаш го убедив бевме на инсеминација, и не му се допадна ни однос на докторите ни грижата за нас, и се разочара, вели ем немаме проблем ем фрламе за џабе пари. Па сега треба со втора инсемианција и само ми одолговечува, ај не сега ајде после март, на проблет..па кога ќе се спомни инвтиро воопшто не дебатира за тоа. Убеден е дека ќе биде природно. Значи покрај се се трудам да бидам позитивна, одам на јога, се дружам со луѓе, се радвам на други бремености, душа ми се кине за мене а се правам силна пред други несакам да ги замарам. Па и никој во моја близина нема проблеми со бременост, никој немал дете со инвитро. И кога јас ќе спомнам инсеминација или инвитро сите нашите домашни викаат ех што ќе ви е тоа вештачко, почекајте ќе биде природно. И избегавам да зборувам за тоа. Психолошки фактор и јас мислам дека е преценето нешто, бидејќи првата година јас не се замарав воопшто, и да беше ќе ми беше супер а и дека не беше беше во ред, бидејќи тогаш започнав на ново работно место и бараше доста од мене. И кога ќе ми рече некој абе треба да се опуштите, ми иде да свашта да му направам [sm=smiley36.gif] Затоа само тука меѓу вас мили мои сум сватена, и подржана. На Вашите бремености се радував како за себе. Ми го разубавувате денот. Сега едвај чекам и Ловеаблеми да има успешен трансвер и да биде најсреќна трудница. Проблемот кај нас е што немаме добар лекар, сме во мал град, добрите лекари не сакаа да не земат, велеа кога ќе забремениш дојди, немам време. А да идеме до Скопје цело време е некако тешко заради земање на слободни денови од страна на мажот ми. Сите добри препораки сум ги добила од Вас, сите чекори во оваа борба.

kapina -> RE: Психолошки фактор (16.12.2014 17:56:55)
Posle vtorata neuspssna bremenost so ivf skrsena sum na celo dusata me boli nemozam veke da izdrzam nemam sila nemozam vcera pak se rasplakav ba glas kako malo dete placev mm saka da odime za nova god so luge site sto imat deca mwne niti mi e do slavenje niti mi se ode nekade da ne bese rabotata veke od pametot ke skrenev taka barem kevse zanesam okolu rabotata so koleski drugo e imam 30 god a se osecam kako da imam40 boli mnogu neplodnosta bolii gospode vcera mi gi donesoa vnucite malku na gosti abe polna kuka smea koga si otidoa stama tisinaa toa me dobole mnogu

Страница: << < Претходна страница 5 6 [7] 8 9 Следна страница > >>